şekilcilik, rezil olma korkusu ve tabii mükemmeliyetçilik öyle bi sarmış ki kodumun dünyasını, insanlar saçma sapan şeylerden utanır hale gelmiş. sonra neden bu kadar anksiyete vakası var diyoruz. olur tabii amk nasıl olmasın.
size stoacı bilge cato'dan örnek vereyim mesela. adam bilerek, ısrarla toplumun giydiğinden farklı şeyler giyer, o zamanların modasına aykırı şeylere odaklanırdı. mesela mor rengi o dönemlerde yaygınken adam tamamen simsiyah giyinir, sabah yemek yedikten hemen sonra dışarıya çıkardı, ne ayakkabı ne de şu tunik denilen şey olmadan.
adamın bunu yapmasındaki sebep ise kendisini sadece hakikaten utanç duyulması gereken şeylerden utanması gerektiğini anlatmaktı ve buna alıştırmaktı. onların dışında kalan diğer hiçbir olayı giblemezdi. giyim kuşam, yok çirkinmiş, yok herkes ona bakıyomuş, şuymuş buymuş.
asıl utanman gereken şey kötülüktür, yalancılıktır, hırsızlıktır, başkasının hakkına müdahale etmektir, tacizdir, tecavüzdür, hakarettir... vs. memlekete bakıyorum işte asıl bu utanması gerekenler prim yapıyor, olan yine garibe oluyor.