beyler dedemin olayının detaylarını yazmak istemiyorum şimdi. sizide kendimide üzmeyeyim. ama helallik aldım. bunu bilin. yani rahattı vicdanım. hani son zamanlarında torunlarıyla ve çocuklarıyla yani yakınlarıyla bi kaç dakika görüştürürler ya, işte benimle görüşmesinde kurduğu bi kaç cümleyi söyleyeyim sonra diğer konuya geçelim. içeri girdiğim de zaten yarı baygındı. konuştuk biraz. çıkmama yakın, senin neleri başarabileceğini benden iyi sen biliyorsun 'szofren' oğlum dedi. bi kaç bi şey daha dedi ama anlamadım. zaten hemen çıkmanın derdindeydim. biraz daha dursaydım ağlayacaktım. ben kimsenin yanında ağlamam. dışarı çıkınca kimse beni gözleri kızarık görmesin. insanlar zayıflıklardan beslenir. tamam ordaki herkes tanıdık herkes akraba eş dost ama elmanın içindeki kurdu ısırdıktan sonra görüyoruz. hiç gerek yok. benim bir zaafım yok. ağlamadım ve çıktım oradan. .dışarıda hava alıyorum telefon çaldı. çalıştığım marketin biraz yanında 2 katlı bir cafe vardı. onun sahibinin elemanıydı arayan. dedim ya az çok çevrem oldu diye. işten çıktığımı duyunca beni işe çağırdılar ordan. hemde garsonluk değildi bu sefer. zaten garsonluk zannettim başta. o yüzden pek umursamadım dediklerini. sonra işi sordum. cafe nin genel sorumluluğunu vermek istediklerini söylediler. tabi üstüm olacaktı gene onun dediklerini yapacaktım. ama bakıldığında benim için on numara bi işti. ertesi gün görüşmeye gittim. zaten işimede o gelirdi çünkü o kasvetli ortamda kalamazdım. kalmazdım.