bugün babamın çalıştığı fabrikaya girdim. sipsiyah yüzlü insanlarla göz göze geldim, şaşkın bakışlarına maruz kaldım.her makinanın başında bi eleman bulunuyodu. babamı görememenin verdiği kuşkuyla fabrikanın diğer ucuna kadar gittim. ürkek tavırlarla ilerlerken "yiğidim" diye bir nida kulaklarımı çınlattı. sesin geldiği yere döndüm. işte o andan itibaren boğazıma bir düğüm bağlandı adeta. gülümseyerek gittim yanına. sarılmak için manevra yaptım ama eliyle dur işareti yaptı."üstüm başım kir içinde" dedi. Dediğin şeyleri getirdim baba. dedim.arabanın anahtarlarını aldı benden.

"görüyor musun çalıştığımız koşulları, zorlu şartlarda, değil mi" dedi. yutkundum ve ağlamamak için kendimi tutarak "evet" dedim."istersem çalışmayabilirdim.siz okuyasınız, daha rahat yaşam süresiniz diye hep bunlar" dedi.bir şey diyemedim. hakkım yoktu konuşmaya.eve geldiğinde mal gibi bir ifade ile hoşgeldin' den başka hiçbir şey konuşmadığım bu adam bir tokat gibi vurmuştu yüzüme gerçekleri.

Balık burcu olmamın verdiği duygusallık ile gözyaşlarım yavaşça süzülmeye başladı yanaklarıma. benim o halimi gören babam da gözleri dolmuştu ama gülümsüyordu.bi şey olsa da yanından ayrılıp rahat rahat ağlayayım diye bekliyordum.o esnada elini cebine sokup çıkardığı kağıt parayı uzattı bana."git şu soldaki marketten marlboro al." dedi. gözyaşlarım eşliğinde gülümseyip "ulan günlük kazandığın parayı sigaraya harcıyosun lan." dedim." sanane lan it oğlu it." dedi.

Marketten hıçkırıklar eşliğinde marlboroyu aldım...

:(