az önce ilkokuldan bir arkadaşım aradı ve kapıya çık bir görüşelim dedi. tamam dedim. geldi indim aşağı. normal evdeki kıyafetlerle. ulan bi baktım çocuğun üstündeki kıyafetler benden pahalı. arabası ile gelmiş. içinde de kız var. utandım kendi durumumdan ve kıza görünmemek için arabanın oraya yaklaşmadım. hemen selamlaştık ve eve kaçtım. normalde konuşmak istedim ama yapamadım.. günümüze şükürler olsun deyip duruyor bizimkiler.. yok abi yok. gerçekten çok acımasız hayat. tek suçum zengin bir ailenin çocuğu olmamaktı..

arkadaşımın gözlerinden benim kıyafetlerime ve vaziyetime acıyarak baktığını anladım. yani çocuk iyi niyetli biliyorum ama..