80-90lı yıllarının nesli iyi bilir uzun eşek oynamanın tadını. Hele ki saklambaç oynamanın tadı hep kursağında kalmıştır bu neslin. Misketler sadece süs olarak kalmadı salondaki vazonun içerisinde. Yağmuru sevmezdik misket oynayamıyoruz diye. Kardan adam yapmak modaydı kar yağdığında dahası poşetle bayır aşağı kaydığımız günler geldi aklıma. Hep aynı oyunlarla herkes nasıl mutlu oluyordu? Ram ya da depolama alanın yetersiz uyarıları değil annen üstünü batırınca terliğin tersiyle yiyeceğin dayak düşündürüyordu bizleri.
Şimdiki nesil bilmez ilkokulda sevdiğin kıza mektup yazmanın tadını. Ya da en yakın arkadaşını bir kıza çıkma teklifi göndermenin heyecanını. Aşk için tweet atmayı ya da durum paylaşmaya benzemiyor o günlerin tadı. Şimdi ki nesil çok hayal kırıklığıyla yaşıyor farkında olmadan. Yüksek çözünürlü kameralar beklentileri yüksek tuttuğu sürece hiçbir videoyu oradaymış gibi izleyemeyecek ve hatta reklamlarda gördüğü o müthiş kareyi kendi gözleriyle görünce inancını yetirecek kendisinin bakışlarına. Bizim zamanımızdaki gibi saf gördüğüne değil photoshop kullanabilen kıza aşık olacak şimdiki nesil. Sevda ateş gibi yakmayacak şimdiki nesli başkasını bulacak arkadaş ekleyerek.
Klavyeyle devrim yapmak için uğraşmadı bizim nesil. Bir yanlış varsa eğer gider yerinde çözülürdü yüzyüze konuşmasını iyi bilirdi bizim nesil. Bizim zamanımızda efendilik kuramı sokak köşelerinde nöbet tutar efendisizliğe meydan vermezlerdi hiçbir zaman. Bildiğimiz tek klavye delikanlılığı Mario'nun manitasını kurtarmaktı atari konsoluyla. Tabi o da klavye delikanlılığına dahil olursa...

NOT: özet geç diyenler sadece resime baksın anlarlar derdimi panpalar.