Ancak yapacak pek birşeyde yoktu.. Bi an önce dedemleri kaldırmamız lazımdı. Evin yolunu tuttuk tekrar bu sefer sokağın ortasında eve bakar şekilde ev telefonunu aramaya başladık ancak duymuyorlardı . Delirmek üzereydik . Çaresizliği iliklerime kadar hissediyordum. ve çağıracak kimsede yoktu. Sırtımız sırılsıklam olmuştu. Mesutla olayı ağlayarak konuşurken fatihin sessizliği dikkatimi dahada çok çekiyodu. Sadece gözünden yaş akıyodu . Yüzünde en ufak bi ifade yoktu. Mesutta fatihe baktığımı anladı olsa gerek fatih iyimisin kanka diye sordu. Fatih uzun sessizliğin ardından sadece uyanmaları lazım dedi ve bi anda evin içine koşmaya başladı