sene 1915 tabi o zamanlar sız yoksunuz ama ben varım. eve misafir geldi çocuklarını anlatıyolar. işte "bizim oğlan şöyle milli oldu, şöyle ama koyar, şöyle züte koyar" falan filan. herneyse bizimkiler sessiz kaldı tabi. o çocuğun o an o ama koyuşuna özendim ağladım sessizce. misafir gidince babama dedim "beni karıya zütür sevgilim yok elimde nasır tuttu" diye. babam kızdı dövdü beni. aradan birkaç sene geçti. ben hala elizabethim tabi yine o misafir (huur) çocuğuyla karşılaştım. yine bana ama züte koyma anılarını anlattı. eve gitti "neden baba neden beni karıya zütürmedin ben neden milli olamadım babağ" dedim. onunda gözleri doldu ve "o zaman param yoktu olum beni affet"dedi. ve beraber ağladık.