o zamanlar ilkokul 5e fln gidiyorum, sene 2000 başları. bayram namazı kılmaya dedemle camiye gelmiştik. kalabalıkta birşeyler oldu, herkes boş yeri kaptı ben ileri gele gele imamın arkasına denk geldim.
namaz kılmayı da bilmiyorum ha, içimden sürekli ihlas suresini okuyarak millet ne yaparsa onu yapıyorum. arada secdeye yatıyoruz, bir iki derken secdeye kapandım, kalkıcam kalkamıyorum. gözlerimi bi açtım karanlıktayım. dıbınakoyim en korktuğum anlardan biridir, aha dedim hidayete erdim. secde pozisyonunda kaldım, heryer karanlık. kapattım gözlerimi, bir ihlas daha okudum. o anda aklımdan 'secde esnasında tüm namaz kılanlar allahın huzuruna çıkar' lafı geçiyor.
ihlası okurken üstümden bir örtü kalktı. gözümü bi açtım, meğerse imamın cübbenin eteğinden içeri kafam girmiş amk. cübbesi gergin durduğu için de yukarı kalkamıyorum. vay dıbınasokiymmm diyerek son namazını kıldım beyler, zaten tek tük giderdim o günden sonra hiç gitmedim amk.