Platon ve Nietzsche bir gece yarısını geçkince, kilise yakınlarında bir meyhanede, Nietzsche'ye göre bir rakı, Platon'a göre bir şarap masasına otururlar. Neden olmasın! ilk iki kadeh sessiz sedasız içilir. ikinci kadehten sonra Platon dökülmeye başlar: Aldanıyoruz dostum, der. Bu kadeh, bu masa, işte daha ne varsa, hepsi birer yansıma. ideal olanın görüntüsü. Ve biz bunları gerçek sanıyoruz. Nietzsche bir anda parlar ve elindeki kadehi yere fırlatır. Sonra sandalyesine yaslanarak: Onu ait olduğu yere gönderdim. Kaosa. Ne görüyorsun Platon? Ben, olduğu şey olarak görüyorum onu. Kaosa bulaşmış, darmadağın ve yapayalnız. Sen ne görüyorsun? Olmasını istediğin şey olarak mı? Platon tam söze başlayacakken keman sesi böler: Paganini'dir bu. Platon öfkeyle bağırır: Durdurun müziği, durdurun şiiri. Yansımanın da yansımasıdır onlar. Çöptür yani, değersizdir. Nietzsche ayağa fırlar: Bana bak gib kafalı! Hakikati arayıp duruyorsun, hakikatin peşinden çırılçıplak koşuyorsun. Ama nafile! Sanat, hakikatten değerlidir. Bunları söyledikten sonra Nietzsche, sallana sallana gözden kaybolur. Platonsa müziğin ritmine kaptırmıştır kendisini bir kere.