mehmet pişkin

intihar kararını hür iradesi ile aldığını savunuyor. Oysa ki Tanrı'ya inanmayan birisi açısından bu söylem bir paradokstur. Zira, eğer Tanrı olmasaydı her şey, sahip olduğu beyin ve bilinç dahi tamamen bir rastlantı sonucu ortaya çıkmış olacaktı. Bu şahsın, intihar etme kararı almasına yol açan ve onu intihar etme eylemine sürükleyen, nöronlarının rastgele ateşlenmesi sonucu, beynin karar verme mekanizması tarafından üretilen tüm duygu, düşünce, bilinç durumları salt rastlantısal süreçlere indirgenir. Dolayısıyla burada bir özgür irade kavramından bahsetmek mümkün değildir. Ayrıca durumu determinizm açısından da değerlendirecekolursak, doğada gerçekleşen hiçbir şey fizik yasalarından ve bu yasaların zaman içerisinde sebep-sonuç zinciri şeklinde ortaya çıkmasından bağımsız değildir, yani bu kararı vermesi tamamen karardan önce gerçekleşen tüm fiziksel sebeplerin ağırlıklandırılmış etkileri sonucudur. Sonuç olarak, bu şahıs, Tanrı'nın olmadığı fikrini referans aldığı zaman asla ve asla özgür olamaz, fakat özgür olduğu zannına kapılarak bu intihar eylemini özgür iradesi ile gerçekleştirdiğini düşünmüştür. Ayrıca vasiyetinde, ölü bedeninin akıbeti hakkında yardımcı olunmasını istiyor ve eğer bedenine istediği şekilde tasarruf edilirse çok memnun olacağını belirtiyor. Burada bilincinin öldükten sonra devam edeceği kabulü gizli olarak kişinin bilinçaltına yerleşmiştir, oysa ki inancına göre öldükten sonra yok olacaktır ve dolayısıyla hiçbir duygu hissetmeyecektir. Bu da, bir diğer tutarsızlıktır.