işyerinde mecburen arkadaşlık edilen tipler vardır. sabah arabamı park ederken ertan'ın ( ki bu o uyuz tiplerden) arabasının yanına park ettiğimi bile farkmetmemiştim. hala dilimde neşet ertaş türküsü umursamaz indim arabadan. ertanda pis sırıtışıyla "ooo karşim naber" diyerek yavşakça tüm günümü mahfedecek hissi uyandırmıştı bende. günaydın a.ına koyim dedim. bi sigara daha yaktım o gerginlikle.

- söyle lan karşiim falan yavşaklıklarına girme ne istiyosun?
+ya abi ayıp ediyos...
- lan olum uzatma işte söyle hadi daha işlerim var.
ertan yine kendisine verilen işi bana yıkmaya çalışan sorulara yöneldi. o an rahatlamıştım. nasıl olsa geçiştiririm diye yan yana yürümeye başlamıştık. ertan anlatıyor ama ben dinlemiyordum hala aklımda o türkü...

asansörün önüne gelmiştik ki ertan ın yavşak sesi "offf abi şu karıya bitiyorum diyordu" kafamı kaldırdım. ankara'ya adeta izmir'den zekat olarak gönderilmiş kadar güzel nalan duruyordu. bu nalan ilk işe başladığında doğal olarak ofisteki evli bekar tüm erkeklerin ağzının suyu akmış, ama yüz vermemesi sebebiyle hepsinin de "abi bu kaşar ama burda namuslu takılıyo ya izmirli kız bi defa" savunmasıyla çoktan hafızalarda kaşar namuslu damgası yemişti bile.