kardeşimi evden kovdum beyler

Pgibolojik danışman, pgibolog, pgibiyatrist boşuna var zaten. Dayak her şeyin ilacı. Başlıkta babandan hiç bahsetmemişsin, baban ölmüş evi terk etmiş olabilir alkolik olabilir ailesine bakmıyor olabilir vs vs. Bu durumlarda kardeşinin hissettiklerini, hissedebileceklerini düşündün mü? Gelenekçi olmayın demiyorum ama edebinizle adabınızla olun. Güç olarak senden çok daha savunmasız kardeşine vurarak, onu aşağılayarak ona bir şeyler ögretebileceğini mi sandın? Onu evden kovarak bir anlık sinirine yenik düşüp anneni, küçük kardeşini mutlu edip, rahatlattığını mı sandın? Çalışkanlığından, üniversiteden bahsetmişsin. Hamgi okul, hangi üniversite sana adam olmayı, abi olmayı öğretebilir ki? Aile kariyerden önce gelir, paradan önce gelir. Önce abi olacaksın kardeşine, sonra paranı kazanırsın, geleceğini kurtarırsın. Sen o çocuğun çalıştığı işlere yatkın olup olmadığını ona sormadan nerden bileceksin? Kendisine uymuyorsa, beceremiyorsa nasıl yapsın o işi. Örneğin kas gücü gerektiren bir işte kas gücü olmayan bir insan nasıl çalışabilir? Belliki kardeşin bir savunma mekanizması geliştirmiş kendince. Bu da aslında her insanın yaptığı bir şey. Başarısızlıklarını size anlatmak yerine başka nesneye, başka kişilere yansıtmış olayları o yüzden suçlu demiş onlara. Başarısızlık yazdım fakat sen öyle yazdığın için öyle yazdım, bir maymun denizde yüzemiyorsa başarısız sayılabilir mi ya da bir aslan uçamıyorsa, bir balık koşamıyorsa? Okuldan, okumaktan önce kardeşinle ilgilen, ona tavsiyeler vermek yerine onunla bir yetişkin gibi konuş ve sonrasında bu işi uzmanlarına bırak. Okumak istemiyorsa okumasın, mutluluk takım elbiseyle, kravatla gelen bir olay değil. Toplumsal statüyü bu kadar takıp, saçma sapan bir sistemde insanları okumuşluklarıyla değerlendirmeye gerek yok. Bir hikaye vardır ve sonunda baba oğluna şöyle der "ben sana vali olamazsın demedim, adam olamazsın dedim."