bok gibi hayatım var lan

@1, seni anlayabiliyorum. Seni canı gönülden sevdiğini düşündüklerin hariç herkesi silmelisin. Onlar senin duygularına zarar veriyorlar, yapmacıklıkları dengeni bozuyor, kinleri ruhunu sıkıyor. Benim de tak gibi bir hayatım var. Bu dünyada yaşamak istemiyorum. Bana göre değil; fazla acımasız ve sahtekar. Efendiliğin ve samimiyetin suç olduğu bir yerdeyim. Belki de yaşım (17) nedeniyle hep bunlara maruz kalıyorum ama başkalarının hayatlarını incelediğimde onların da pek farklı bir durumda olmadıklarını görüyorum. O kadar sıkıldım ki hiçbir beklentim kalmadı. Birkaç beklentim ve 'bunu da yapayım, ölsem de gam yemem' dediğim birkaç bir şey vardı, ama artık onlarla da vedalaştım. Hiçbir arkadaşım kalmadı. Kız arkadaşım zaten hiç olmadı. Birkaç teklif oldu ama hepsini reddettim. Çünkü ben sevmediğim birine sevgilim demek istemiyorum. Samimiyetin benim için ne kadar önemli olduğunu söylememe gerek yok sanırım. Yalnızlaştıkça hayata kuş bakışı tepeden (ilahi bakış açısıyla)(edebiyat) bakabiliyorum. Bu yüzden bu hayatın bu kadar berbat olduğunu düşünüyorum. Kesinlikle yaşamak istemiyorum. Ama her ne kadar ben onları sevmesem de benim için uğraşan ve az da olsa beni seven bir ailem var. Onların hedeflerini ve isteklerini gerçekleştirmek benim hayattaki tek amacım. Onlar da öldükten sonra beni gibleyen kimse kalmayınca intihar ederim heralde.
Ben de hikayemi niye anlattıysam amk. Anlatsam anlıyacaksınız sanki hırbolar... Açılmaya ihtiyacım varmış demek ki... Neyse.