küçük kardeşimle yaptığım en güzel şey

peder hacı olmadan önce içer dururdu. hergün sarhoş gelir eve bi dünya tantana. adamın kafa kıyak, zaten eve harcayacak zamanı da enerjisi de yok. belli ki bi karı var çocuklar var diye evi bırakıp gidemiyor, sanki suçlusu bizmişiz gibi bize patlıyor. bigün bu gelince kardeşim parka gitmek istedi. kardeşim kiloluydu, kaydıraktan da korkuyor. bu çıkardı çocuğu kayacan diye bağırıyor, çocuk ağlıyor, herkes bunlara bakıyor. yetti, buraya kadar dedim, ama yaşım 9, nasıl gücüm yetsin. elime 5-6 tane taş aldım, buna fırlatmaya başladım. yakaladı beni. bir temiz dayak yedim. o günden sonra evde ne yaşanırsa yaşansın atladım ortaya, hep ben dayak yedim. kırılanı ben üstlendim kaybolanı ben aldım dedim. kardeşim bir fiske bile yemedi.

aradan zaman geçti üniye başladım, şehir dışındayım. ünide 3. senemde tatile bir geldim ev yine panayır alanı gibi. giberim üniversitesini dedim bıraktım okulu. annemi, kardeşimi aldım çıktım evden. tekrar sınava girdim, aynı şehiri yazdım. iş okul birlikte zor yürüyor. yaş 28 oldu üni bitmedi ama pişman değilim yine olsa yine yaparım.

edit: geçen hafta kardeşimin mezuniyetine gittim. dereceyle mezun oldu, ünide asistanlığa alındı bir de. o an içimi öyle bir gurur doldurdu ki. fotoğraflarımdaki beni tanıyamıyorum. göğsüm öyle bir kabarık duruyor ki. hepinize nasip olsun lan o an. diploma töreninde yaşadığım o yarım saat bütün bir ömre değer inanın.