ne zaman dısarı çıksam

arkamdan pısır pısır gülüyorlar.

kızlar kaldırımda görünce yol değistiriyor.

mahallenin çocukları "ayı" "ohaa züte bak" "kaçın şişko geliyor" diyip dalga geçiyor.

bende onları yakalayıp dövmek için koşuyorum ama ayı hızlandı çocuklar kalkın yürüyelim diyorlar.

akılları sıra hızımla dalga geçiyorlar emekleyerek kacıyoruz da. sen koşarsan yürüyerek kacarız ayağı.

daha bi tanesini yakalayamadım. mahallenin büyükleri çoçukları aşağıda oynarken balkonda çaylarını alıp onları izliyorlar.

her gece o amcaların yengelerin komedi malzemesi olmaktan bıktım. bir de vurup kaçanlar var çıldırıyorum onlara

ben sokağa inince deprem oluyor diyip yerlere atılan veletlere ve onlara gülen velilerinden bıktım.

bakkal amca benim için ayrı merdiven koydu. çıkarken kırmıyım diye önceden özel olduğum için sanıyordum

nasıl olsa en iyi müsterisi benim.

en çok ta yemiş yemiş sıçmamış demelerine kızıyorum.

kızların yanında kızlı erkekli giden gruplarda ki en bin erkek oha yemiş yemiş sıçmamış. oha yarım ada. patriot füzeleri yürüyebiliyor muydu lan? zütüyle dağ devirir. şöyle bi sevgiliniz olsa ne yapardınız diyip kahkahalar atıyorlar.

bir şey demiyorum onlara ne diyim ki eğlensinler. çocuklarda eğlensin. ben alıştım dışlanmaya ama ben eğlenemiyorum hiç kan ağlıyorum.

kimse bilmiyor üzüntümü şişman, gözlüklü, kısa boylu, sivilceli, tipsiz olmak benim seçimim miydi?

sanırım mutluluk bana çok uzak.