hayatın acımasız olduğunu gördüğünüz an

hastanede bir kız çocuğuyla tanıştım bugün,4 yaşıdaydı.

daha annesinin karnındayken bir huur çocuğunun sürdüğü araba yüzünden sezaryenle dünyaya gelmiş, bütün iç organları hasta şekilde.

ve bugün 19. ameliyatını olmak için gelmiş. yediklerini eritemiyormuş doğduğundan beri vücut tam çalışmadığından.

4 yaşında, sadece anne sütü ve çorba içmiş bir kız çocuğu.

ameliyattan çıktıktan sonra rastlamıştım ben ona, ameliyatları başarılı geçmiş, vücudu çalışıyor mu diye katı yiyecek olarak tost yediriyorlardı tam ben geldiğimde. küçük kız tostu yedikten sonra o küçük dönmeyen dili ile beni mahveden şu cümleyi kurdu :

"Bu yediğim şey ne ? çok sevdim bu kırmızılı sarılı şeyi"

4 yaşında bir kız çocuğu düşünün, bazen hepimizin burun kıvırıp yemekten vazgeçtiği tostu, hayatında ilk defa tadan.

ekmeğin, salçanın,peynirin, sucuğun tadını ilk defa alan bir çocuk.

bu çocuğun hayatını da yanına alıp arkasına bakmadan kaçan şerefsiz adam, keşke görseydin yarattığın felakete rağmen ışıl ışıl parlayan o gözleri, keşke görseydin de gidip bi yerde kafana sıksaydın.