Küçüktüm böyle el kadardım ben.
Karınca gibi verdiler yükleri küçük omuzlarıma dayanamadım beyler

Babam iyi insandı hep severdi beni ama cahildi o kadar cahildiki sayıları bile bilmezdi canını cok yaktılar o kadar yaktılarki dayanamadı, yıkıldı hemde gözlerimin önünde yıkıldı.
"oğlum" dedi önüme düştü beyler hemde tam önüme ağlayamadım, dondum yerimde ağlayamadım baba ölme diyemedim beyler o kadar çok korktum ki altıma işedim dayanamadım bir insan ne kadar acı cekebilirse o kadar acı cektim.

Annem mi çok konuşurdu, cok cazgırdı ama kalbi bir o kadar iyiydi pamuktu diyemedim anne gitme bırakma beni ama kaldıramadı insanların bize ettiklerine dayanamadı nasıl canım yandı sizin hiç açık yaranıza kamyon kamyon tuz döktülermi yıllarca dayanamadım o acılara dedim ki delireyimlan ben.

Verdiler beni halamlara kaldım yapayalnız kanadı kırık kumru gibi acılar içinde yaşadım, büyüdüm halamlar mı onlar bir insan ne kadar kötü olabilirse o kadar kötü oldular.

Aç kaldım, yiyemedim hayatımda lahmacun, içemedim kola 1 liraya muhtaç kaldım diyemedim beyler diyemedim " açım " diye.

Neden yaşadım ki öldürünlan beni desem kim öldürür cektiğim acılara kim dayanır.
Parasızlık, hastalık el kadar çocuktum ince sıska ama hep gülümserdim.
Gülmeye hasrettim dudaklarımın gerilmesiyle olan bir eylem olsa bile yüregim gülmedi hiç.

Yıllar gecti acıları unutamadım.
En yakın arkadaşım denizde boguldu, her gece rüyalarıma giriyor sürekli kegib başı tepsiye konuluyor.
Mustafa ölme diyemedim.
Acılar çektim kalbim kaldırmaz artık.
Ne seve bildim ne sevildim.

Bu ilk ve son acılardan bahseden yazımdır,
Yemin ettim cocuktum hep güldüm hepte gülücem.
Herkese inad degil gülmeye hasret kaldıgım için.