evrende her şey olması gerektiği gibiydi,

tanrı lucifer'i affetmiş, big four görevlerine dönmüş, cennet ve cehennem olağan haline dönmüştü. ben ise müge ile hem özel hem de klagib hayatıma devam ediyordum.

2 yıl geçmişti... hayatımıza bunca olaydan sonra adapte olmamız epey zordu ama başarmıştık. müge'nin yerli yersiz ölü adam esprileri artık bayağı haline gelince gerçekliğimize tamamen döndük. bunların hepsi bir yandan rüya gibi gelse de bir yandan aynı şaşkınlığı yaşatmaya devam ediyordu.

şehrin griliği ve kasveti öğleden sonra yerini sıcak bir akşam güneşine bırakmıştı ki, bir ihtiyarın bize doğru adımladığını fark etti müge.

müge; şu adam bir yerden tanıdık geliyor.
ben; yarın john wick 3 vizyonda olacak. gidelim.
müge; alan? bu adam...
ben; ilk iki film ayarında olsa yeterli aslında. (kolumu çekiştirince dönüp baktım)
müge; bu merlin.
ben; ihtiyar kokainman, ölümsüz, evet o.

bize doğru adımları hızlandı ve yanımıza kadar gelip durdu.

merlin; beni hatırladınız mı?
ben; unutulacak bir tip değilsin.
müge; tam olarak neden buradasın.
merlin; öteki tarafta işler yine karışık gibi.
müge; ne oldu?
merlin; lucifer oldu.
ben; iyi bile rahat durdu.
merlin; yine kovuldu.
ben; adamın tarzını seviyorum.
müge; neden? (büyük bir şaşkınlıkla)
merlin; lucifer evreni istiyor, bu hiç değişmedi ve değişmeyecek. suikast denedi.
ben; umarım tanrıyı meyve bıçağı ile öldürmeye kalkmamıştır.
merlin; çok daha güçlü bir şeyle denedi.

müge şaşkınlıkla ellerini başına zütürerek paniğe kapıldı.
yine ortalık karışacaktı, sanırım işler düzeltilemez bir şekilde bozulmuştu.

merlin; lucifer tekrar cehenneme atıldı ve sizi görmek istiyor.
ben; neden hayatımızı düzenimizi bırakıp cehenneme girelim ki.
merlin; bazıları sıcak sever.
ben; iyi film o.
müge; bize ihtiyacı varsa gitmek zorundayız.

aslında her şekilde uzak durmalıydık ama hayatımızdan bir nebze sıkılmış, bir yandan tekrar o dünyayı istiyorduk. bunu inkar edemezdik.