o günleri çok özlüyorum. Daha doğrusu o günkü hevesimi ve hislerimi özlüyorum. Çünkü o günlerdeki hayatım çok da özlenecek türden değildi. Öte yandan o duyguları hissedebilmek için öylesi bir hayat gerekliydi. Sahip olduğum başka ne vardı ki? Hiçbir şeyine sahip olmadığım dünyayı da kabullenmek boşuna olurdu. Ben de her şeyi reddederdim. Bilgisayarın başına oturur dünyayı yargılardım. Hiçbir şeyin farkında değildim ama buna rağmen dünyanın en farklısı gibi davranırdım. Düşününce kendimden nefret ettiğimi zannettiğim o günlerde aslında kendimi bugün olduğundan daha fazla önemseyip sevdiğimi görüyorum... Şimdi görece daha çok farkındayım bir şeylerin fakat sıradanın biriyim.