ben bir antrenörüm. antrenörlüğümün ilk yıllarinda bi tane ogrencim vardi, çok yetenekliydi. ama antrenmanlara devam sorunu vardi. bi antrenmana geliyosa ikisine gelmezdi, ikisine geliyosa birine mutlaka gelmezdi. cok kizardim ona. ama cok yetenekli oldugu icin onu kaybetmemek adina kovmadim takimdan. inanilmaz efendi bi cocuktu, onu biraz hirslandirmak icin bazen antrenmanda arkadaslarinin yaninda bozardim, ama o kafasini yerden bile kaldirmazdi efendiliginden. buna ragmen yine de antrenmanlara olan devamsizligindan vazgecmedi. ben de cok yetenekli olmasina ragmen diger cocuklarin hakkini yememek icin yedek birakirdim. bazen son 1 2 dakika kala oyuna alirdim cezayi daha derinden hissetsin diye. ama o hic isyan etmezdi... bi gun ayagindan sakatlandi, yuruyecek durumda degildi. anrenman sonu baska bi ogrencimin velisinin arabasiyla hastaneye goturduk. ayagi catlamisti, alciya aldilar. hastaneden evine birakmaya giderken yolda evini tarif etmesini istedikce o da tarif etmekte zorlaniyodu, yani tarif etmek istemiyo gibi bi hali vardi. araba ilerledikce ben burada ineyim yakin zaten yuruyerek giderim deyip duruyodu. en sonunda kizdim olurmu oyle sey alcili ayakla seni birakirmiyiz diye... biraz daha ilerledikten sonra caresizce su ev hocam dedi. ev harabe durumdaydi, nerdeyse yikintiydi. indik arabadan kucagimiza aldik ve kapinin ziline bastik zil calmiyodu, kapiyi caldik, yasli bi amca acti kapiyi. amca endiselendi, korkulacak bi durum olmadigina ikna ettik onu, zorla bizi iceri cagirdi, bu arada cocugun mahcup bakislarini hissettim. iceri girdik, ev yasanacak gibi degildi, yasli bi teyze geldi diger odadan, gorunce agladi. onu da ikna ettik kotu bi sey olmadigina. sonra teyzeyle beraber iceri odadaki yataga yatirip tekrar diger odaya gectik. amca cocugun dedesi, teyze de babaannesiymis. cocugun babasi olunce, annesi cocugu babaannesine birakip baska bi adamla kacmis ve o gunden sonra bi daha ne aramis ne sormus... teyze anlattikca ben yerin dibine girdim, kendimden igrendim. sadece dedenin gazi maasiyla gecinmeye calisiyolarmis, ve cocugu okutmaya... ve cocuk antrenmanlara gelebilmek icin arkadaslarindan odunc krampon aliyomus, krampon bulamayinca da antrenmana gelemiyomus, babaanne anlattikca aglamamak icin kendimi zor tutuyodum. oradan ayrilirken beynim uyusmustu sanki. eve dondugumde yer yarilsa da icine girsem diye deliriyodum. insan yargilamadan once biraz empati yapar diye kendime kufurler yagdiriyodum. bu olaydan 3 gun sonra kulupten maasimi aldim ( oyle cok bi maasim yoktu uc bes kurus bi seydi) parayi aldigim gibi gidip bi tanesi en kalitelisinden, bi tanesi de orta kalite krampon aldim paranin hepsiyle. ve cocuga caktirmadan goturup babaannesine verdim ve bunlari kendisinin aldigini soylemesini istedim. yoksa utanirdi giyemezdi biliyorum. sonra da ara ara babaanneye para birakirdim okul masraflarina katki olsun diye... sonra o cocuk okudu ve beden egitimi ogretmeni oldu.. ama bu olay ne zaman aklima gelse hala yuregim yanar ben nasil boyle, dusuncesizce alcakca davrandim diye...