Yalanına sokayım ama yinede anlat

Altı aylık hapishane sürecinin üçüncü ayında idam hükümlüsü Serkan inci'nin güleryüzle bana ikram ettiği bir sigara, hapishanedeki kâbusların da sonunun gelişinin işareti oldu. idam hükümlüsü Serkan'ın koğuştakilere "Zaten ölmeyi bekliyorum. Bu çocuğa kötü davranan olursa hazır giderken yanımda iki-üç kişiyi daha zütürmem benim için hiç de zor olmaz" tehdidini savurmasıyla beraber diğer mahkûmların da bana karşı olan yaklaşımlarında gözle görülür değişiklikler olur. Bu sayede hapisteki son üç ayımı, ilk üç ayın tersine oldukça rahat geçiririm Bu arada süreç içinde benim ile serkanın dostluğuda her geçen gün biraz daha güçlenir. Öyle ki, benim tahliye günüm geldiği zaman Seko "kefenin cebi yok panpa" diyerek tüm parasını bir kese içinde bana verir. Bir iş bulana kadar kendime ve annesine bu para ile bakabileceğimi söyler. Vedalaşırken de Seko'nun bana son sözü "Hayatta ne olursa olsun elini kana bulama, kimsenin canını alma" olur; sanki iki ay sonra celladı olacak olan beni uyarır gibisine...

Okuyan panpalarım rezervuarda kalsın hikaye daha önce okumadığınız kadar dramatik, tebessümlük ve vay amk dedirtecek cinste.

hapishaneden çıktıktan sonra bir süre hapis arkadaşım serkan inci'nin verdiği para ile idare ederim. Ancak zaman içinde bu para tükenince iş aramaya başlarım. Ne var ki, "zenciden siyah yüzüm ", huur çocuğu oluşum ve eğitimsizliğimin üstüne bir de sicilime işlenen hırsızlık suçu eklenince iş bulmak iyice zor bir hâl alır benim için. Hele hayatım boyunca hayalini kurduğum devlet memurluğu artık tamamen imkânsızdır. Nereye gitsem, hangi kapıyı çalsa karşısına hep ekşiciler çıkar. Ancak alınteriyle para kazanıp namusuyla bir hayat sürmeyi kafama koyduğum için hapishane öncesi mesleğime geri dönmeye karar veririm. Bir boya sandığı alarak tekrar sokaklarda ayakkabı boyamaya başlarım. Her ne kadar şartlar zor olsa ve
zengin olma hayalinin çok uzağında olsa da karnımı doyuracak kadar para kazanırım...

Rezerved

yalanını gibiyim

Bir gün iş sonrası eve döndüğümde annesi polislerin geldiğini ve komiserin kendisine karakolda sakso çektirdiğini söyler. Polisin serkanın annesine sakso çektirdiğini duyunca elim ayağım boşalır. Ne yapacağımı bilemem. Bir an için şehirden kaçmayı bile düşünürüm. Ancak kaçsam bile yakalanacağım endişesiyle çaresiz, karakola giderim. Komiser beni güler yüzle karşılayıp, çay, sigara ikram edince çok şaşırırım. Sonuçta hırsızlık suçundan hapishaneye girdiğim zaman faili bulunmamış olan başka hırsızlık olaylarının da sorumluluğu üstüme kalmış olduğundan yine böyle bir görüntüyle karşılaşacağımı düşünürüm. Ama tam tersine elinde çay ve güler yüzlü bir şekilde polisler beni bekler.

Komiserin bana işlerinin düştüğünü söylemesi üzerine benim "Hepinizin ayakkabılarını boyarım abi" dememle beraber karakolda bir kahkaha tufanı kopar. Polislerin bu sıcak tavrının arkasındaki gerçek nedeni öğrenmem uzun sürmez...

Çok gizli devlet görevi" adı altında, hatırı sayılır bir para karşılığı benden cellat olmam istenir. Komiser, bu görevi kabul etmem durumunda çok para kazanabileceğimi, eğer kabul etmezsem de bu işi yapacak başka birini nasıl olsa bulacaklarını anlatırken benim aklımdan hapishane arkadaşım Serkan inci'nin "Hayatta ne olursa olsun elini kana bulama, kimsenin canını alma" sözleri geçer. Ve Komiserden düşünmek için süre istediğimi söylerim...

Aradan birkaç gün geçer ve bir öğleden sonra evimin kapısı yeniden çalınır. Kapıyı açtığımda karşımda polisleri görürüm. Polisler "Bu gece infaz var; cezaevine gitmemiz gerekiyor" derler. Başta bu işi yapamayacağımı, başka birini bulmalarını söylesemde daha sonra inat etmenin anlamsızlığını fark eder ve araca binerim...

Rezerved

Cezaevine ulaştığımda doğrudan müdürün odasına çıkarım. Burada da ilk başta cellat olmak istemediğimi, kimsenin canını almak istemediğimi söylerim. Ancak müdürün nasıl olsa bu işi birinin yapacağını, ayrıca kafamda kukuleta olacağı için beni kimsenin bilmeyeceğini ve alacağım paraya bakmamı söylemesi beni ikna eder

infaz saatine kadar alacağım 15 bin lira ile neler yapabileceğimi düşünürüm. Ev ve araba alma hayalleri kurarım. Taksicilik yapmayı düşünürüm. insanlara, cellatlıktan para kazanıyorum diyemeyeceğime göre, kazandığım paranın kaynağı olarak bir meslek göstermek gerekir diye düşünürüm ve bu düşüncelerim kendimi iyi hissetmemi sağlar.

Rezervuar

Ancak infaz saati geldiği zaman başımdan aşağı kaynar sular dökülür. Emin adımlarla idam sehpasına doğru yürüyen mahkûm, bana zor hapishane koşullarında destek olmuş, tahliye olurken bütün parasını bana vermiş olan en yakın arkadaşım Serkan inci'den başkası değildir! Ağlayarak cezaevi müdürüne bu durumu anlatmaya çalışırım. Ancak müdürü ikna edemem ve kendimi idam sehpasının başında, kukuletalı bir cellat olarak buluveririm. Her ne kadar o an Serkan inci'nin gözlerine bakmama kararı alsam da dayanamam ve yağlı ilmiği Serkanın boynuna geçirdikten sonra bir an göz göze gelirim onunla. Bir daha hayatım boyunca unutamayacağım bu bakışların verdiği suçluluk duygusuyla Serkanın altındaki tabureye öyle bir tekme atarım ki, tabure yere düşene kadar Sekan'ın cansız vücudundaki son titremeler bile biter.

Beyker hikaye daha yeni başlıyor yarın devam edicem rezervettinde kalın

Rez hocam devam et ben burdayım

--spoiler--

--spoiler--

pekekentyazsana bin gib kafalı am sulu