ben tanrı ya inandım ama tanrı bana

inanmadı. Onun içindir ki kabul edilmedi hiçbir duam. hiçbir temennim. hiçbir ricam. tanrı'ya gitmesi gereken her şeyim, ruhsal muhalefete takıldı.
olmadı.
oysa, tanrı'ya inanmak için ne kadar mantıklı gerekçeler bulmuştum. doğuştan inançlı olan milyarların aksine, ben tanrı'nın engelli çocuğu olarak dünyaya gelmiştim.
beni dünyaya getirip getirmeme arasında tedirginlik yaşarken kendisi, geleceği gördüğü için dünyaya gelmiştim.

sonrası hüsran oldu ama. sonrası hikaye. sonrası yalan.

tüm olumsuzluklara, tüm acılara, tüm kavgalarımdaki yenilgilerime karşın inandım tanrı'ya. onun içindir ki istedim. rica ettim. çok şey istemedim kendisinden.
sonsuza dek yaşamak istediğim birini istedim.

olmadı.

ve tanrı bana inanmadı.

sözlerimden döneceğimi sandı. yeminlerimi yutacağımı sandı. oysa, dönmedim sözlerimden. yutmadım yeminlerimi. vazgeçmedim kendisinden. hep inandım tanrı'ya. kendisi, kendisine inanmamam için çabaladıkça ben inandım.
şimdi, sözlerim bir kurşun gibi boğazımda. yeminlerim ismim oldu. zihnimde. tanrı ise bir ütopya olarak gökyüzünde.

dedim ya; ben tanrı'ya inandım, ama tanrı bana inanmadı!