asosyal

yazık.

Buyum ben. Evden çıkmayan, kimseyle konuşmayan, derdini anlatamayan, derman bulamayan... Yıkık ve aciz bir kişiliğim. Kendime acıyorum. Bu kadar yükü nasıl senelerce sırtlayabildim hayret ediyorum. Hep derim yine diyorum. Benim hayatımı yaşayan birinin intihar etmemesi olanaksız. Dayanamaz, sanmıyorum. Asıl mühim olan şey bunu ben nasıl yaptım. Nasıl dayandım ? O kadar güçlü biri de değilim oysaki. Tecrübe mi diyelim bilmiyorum ki. Saat 05.10. Evden çıkmadığım için baya bir kilo aldım. Aynada kendimi gördüğümde şaşırıyorum artık. Ben bu değilim diyorum kendime. Ne oldu bana ? Harbi n'oldu bana ? Sırtımdan vuruldum, istenmedim, ,aldatıldım, terkedildim, evlatlıktan reddedildim, dışlanıldım. Bu kadar şey pes etmek için yeterli galiba. Bence fazlasıyla yeterli. En çok öfkelendiğim şey ne biliyor musun ? Bazılarını affettiğim için kendimi affedemiyorum. Hep iyiyi oynamaya çalıştım bu hayatta ama hepimizde biliyoruz ki kötü her zaman kazanır. Ve ben bunu beceremiyorum. Kötü bir yalancı olduğum gibi. Tanrım bir gün canımı alacaksan eğer, hangi gün olduğu farketmez ben hep müsaitim, senden isteğim acılı bir ölüm olsun. Son kez hayatın acısını en büyük derecede yaşamak istiyorum. Gerçi ölümümün kimseyi üzeceğini ya da ders vereceğini sanmıyorum ama neyse... Tanrım, sen beni sev. Sevilmeye muhtacım.

Çünkü bazı insanların bir bardak su bulamadığı bir coğrafyada yaşadığını bildiğimden Big Mac Menu gömerken o son Coca Cola yudumunun boğazıma tıkanacağını da biliyorum.

Çünkü senin materyalist dünyanda kaslarının fotoğrafını çekip instagrama koyman değer görürken benim yaşadığım kozmosta sadece tarih çizgisindeki bir titreşimden ibaretsin.

Çünkü bir yerlerde insanlar ideolojileri için birbirini katlederken benim Hande Yener dinlemem bana mantıksız geliyor.

Çünkü görüyorum. Sen seni seven birini cümlelerindeki tümleçlerle arkadaş kalmaya zorlarken benim seninle oturup kahkahalara boğulmamın bi anlamı yok.

Çünkü senin Berkecanla Starbucksta içtiğin kahveye verdiğin paranın tek yaptığı kapitalizme yardım etmek. Biliyorum.

Çünkü hastayım. insanlar birbirinin arkasından sövüyorken yüzyüze geldiğimizde bana gülerek günaydın demeleri beni hasta ediyor.

Çünkü benim sizin dünyanızda bir yerim yok. Üstü açık arabayla bebekte bir iki tur atacak bir param veya saçma sapan aşk filmlerinde oynayacak tiyatral yeteneğim yok.

Çünkü bir kısım insan Marsa koloni kurmaya çalışırken sen konserden sonra kullanmak için cüzdanına kondom koyuyorsun.

Çünkü evde oturup kuantum mekaniği ile ilgili bir makale okuma şansım varken sen benim gidip doğum günü partisinde hiçbir samimiyetim olmayan birine "iyi ki doğdun" dememi bekliyorsun.

Çünkü sisteminiz bozuk ve ben bu bozukluğu dile getirdiğimde liseli ergen muamelesi görüyorum. Ama siz ona hizmet ederken koyun değil sosyal oluyorsunuz.

Çünkü sahte gülüşler atıyorsunuz. Bunu yaparken de ileride edinebileceğiniz dostluklardan feragat ediyorsunuz.

Çünkü sizin aşk dediğiniz duygu akşam seviştikten sonra eve dönmekten ibaret. Benim gördüğüm aşk ise üreme dürtüsünü destekleyen bir ödül hissiyatı.

Çünkü yukarıda saydıklarımı ne anlayacak kapasiteye ne de bilgiye sahipsin.

Bu benim.

Hergün istemsizce kendimi bu başlıkta buluyorum

Yalnızım ben asosyal değil..

Acaba nereye kadar gidecek

Ben sizin kadar değilm amk

Asosyallik hayatı küçük bir pencereden izlemektir. Yaşayanları izler kendinizi yalanlarınıza gömersiniz.

23 yaşındayım belki buradaki çoğu yazardan büyüğüm. Liseliyken pek gibimde olmazdı asosyal olmam.Çünkü yapacaklarımız belliydi hayat basitti.Ama işler yaş biraz daha ilerleyince değişiyor tabi.

Beyler asosyal olmak sizin sosyal becerilerinizi köreltir. Arkadaş edinmede, sevgili yapmada sıçarsınız.Özgüveniniz düşer, hiç bir şey kazanamamak sizin içten içe rezil bir insan yapar.ilk başlarda melankolik takılmak güzel gelirken gençliğinizin en güzel zamanlarında pişmanlık ve depresyonla takılırsınız.

Param var, tipimde iyi.Ama ne doğru dürüst bir arkadaşım var nede güzel bir kızla konuşacak özgüvenim. Yıllarca kendimi kandırdım ben hiç bir gibi beceremedim, hayata yenildim.Hep ilerde güzel olacak yalanıyla kendimi avuttum ve içimdeki acı içtiğim sigarada gizli. Evden çıkasım yok, çıkıp nereye gideceğim onu bile bilmiyorum. Sırf çevremdekiler benle taşşak geçmesinler diye onlara sahte anılarımı,gay demesinler diye daha önce hiç olmayan sevgilimi anlatıyorum.

Bunu kendi hayatını gibmiş biri olarak yazıyorum.O bilgisayar oyunlarını bırakın, evde pineklemeyide bırakın. Ders çalışın, hobi edinin ve hayatta olduğunuzu ispat edin. Yoksa sonunuz benim gibi olur. Yıllar geçtikçe kendi kendinize dövünür, gençliğinizi yaşayamaz ve burada entry girersiniz dıbına koduklarım.

Ne mal bir insan.

Hepimiz asosyal hepimiz deliyiz

bu şey değil mi ya ben

Ölümüne asosyaliz