ilk ben başlayayim bi cuma günü istiklal marşını okuyoruz bahçede marşın en son istiklaaaaaaal kısmının bitimini beklemeden 1 saniye önce 3 kişi koşarak uzaklaştık. pazartesi olmuştu sıramda oturuorum elimde adi bir kırmızı kalem ve en adilerinden olan o yeşil silgilerden var. ilk okul hocamız içeri girdi bizim adımızı söledi tahtaya çıkın dedi. korkuyordum acaba bugün ne için dayak yicez diye silgiyle kalemimi sıkı sıkı tutuyordum. avuçlarımdan ter akıyordu. 3 sene neredeyse her gün dayak yerdim ama her dayak yiyişimde ilk kez yiyecek gibi korkardım huur çocuğunun ne cetveli vardı nede yüzüğü nasırlaşmış bi eli ve her gün farklı bi stilde döverdi bizi. her neyse tahtaya çıktık hoca önümüzde eli arkada bağlı bir şekilde duruyor. aniden kavgaya girer gibi dalmaya başladı eskiden tek tek bi sıraya bağlar tokat yada kafayı tahtaya vurdurur geçerdi bu sefer farklıydı mahalledeki en belalı çocuğun 5 kişi arasına dalmasına benzer bi şekilde dalıyordu en baştaki çocuk yere düşmüştü tokatlar havada uçuşuyordu. en son tekmeyi ben yedim 2. sıraya kadar uçtum. kalem ve silgi sınıfın en sonuna kadar uçmuştu. anlamadan birinci sırada oturan kızada geçirdi bitane oda ağlıyordu. bizde ağlıyorduk dayağın korkunçluğunu gören bir kız daha ağlıyordu ama o her taka ağlardı zaten. (yalan varsa cümle alem gibsin) tüm bu dayağı 1 saniye erken davranıp istiklal marşından ayrıldığımız için yemiştik. sonrasında hayatım boyunca istiklal marşında saygı duruşundan en son ben ayrılırım.